De eerste dagen

Omdat het de eerste keer is dat ik wat post, een vrij uitgebreid verhaal van de eerste dagen. De volgende keer zal ongetwijfeld korter worden, maar nu is alles nog zo nieuw!

08-03-2014
Daar zit ik dan, in het vliegtuig wachtend op de opstijging. En nog steeds voelt het onwerkelijk. Ik zit naast een behulpzame Aziaat, die mij, de grote kluns, heeft geholpen mijn tas in dat hokje boven die stoelen te krijgen. Het afscheid viel me zwaar, vooral een paar dagen van tevoren, maar op schiphol zijn ook de nodige tranen gelaten. Maar nu is het tijd voor een nieuw avontuur! Ik vind het nu al een avontuur, alleen door de gate, alleen in het vliegtuig …

Maar tijd om me druk te maken zal ik straks niet hebben.. ik kom zondagavond aan en maandag ga ik gelijk de universiteit leren kennen. Daar heb ik erg veel zin in. Ik ga iedereen hier enorm missen, dat is iets waarvan ik zeker ben. Maar ik heb dit al zolang op de planning staan.. nu gaat het echt gebeuren. Ik ben benieuwd naar alle nieuwe ervaringen die mij tegemoet komen en natuurlijk kijk ik uit naar het bezoek van de eerste bekende: Oscar!

Volgens mij gaan we zo weg, het lijkt erop dat iedereen in het vliegtuig zit.. here we go!

We zijn opgestegen, ik ben over Amsterdam gevlogen en kon alles zien! De VU, mijn eigen huis… en daarna ook nog Almere. Nu zitten we hoog in de lucht, het is zonnig dus ik heb een mooi uitzicht. Ik lees iets in het boekje dat altijd in de vliegtuigstoel zit:
Capertee Valley; one of Australia’s best kept secrets. Ligt op het westerse randje van de UNESCO wereld-erfgoedlijst Blue Mountains, in New South Wales, 200 km noord-west van Sydney. Oscar, misschien een goed idee om te gaan zien?: Along with kangaroos, wallabies and wombats, the valley is home to an amazing array of birds and is one of the world’s top bird-watching areas.

Nog 2 uurtjes in het vliegtuig, en dan ben ik in Sydney! De overstap ging prima, we hadden alleen een beetje vertraging die we weer hebben ingehaald in de lucht. Op kuala lumpur merkte je wel goed dat je in het oosten was; in de w.c. stonden de vrouwen in lange gewaden te dringen voor drie w.c.’s… die heb ik maar even overgeslagen. Maar goed, ik ben het vliegtuig nu wel zat, ik heb genoeg films gezien, series gekeken en spelletjes gespeeld… onderhand weet ik niet meer hoe ik zitten moet! Nog even volhouden en dan zijn we down under!

09-03-2014
En daar lig ik dan, op mijn heerlijke bedje bij Jade thuis. De vluchten gingen allebei prima en de trein was even uitzoeken, maar ook dat ging eigenlijk vrij gemakkelijk. Toen ik uit de trein stapte stonden Jade en haar vriend Felix op me te wachten en zijn we naar haar huis gelopen. Ze heeft een superleuk huisje, waar ik gewoon mijn eigen kamer met bed, bureau en kast heb; heel chill dus. En, ik heb ook weer internet! Nou, volgens mij gaat het helemaal goedkomen, hier in ieder geval. Ik houd het even kort en ga lekker proberen te slapen, want vermoeiend, dat is zo’n vlucht wel! Ik moet wel nog even wennen aan het Engels spreken, ook al kan ik het in theorie goed, in de praktijk is het toch altijd weer anders! Soms ben ik dus een beetje aan het stamelen en kan ik even niet op een woord komen, maar ach, dat doe ik in het Nederlands ook haha! Toch hoop ik dat dat snel weer een beetje verbetert. En ook hoop ik dat de zon blijft schijnen.. toen ik in de trein zat, zag ik allemaal verbrandde jongeren die net van het strand afkwamen…

10-03-2014
Na 12 uur slaap wordt ik moe wakker van mijn wekker. Jade en haar vriend zijn uit huis, werken, ik ben alleen. Nu gaat er toch even een momentje van heimwee door me heen. Ik besluit me erover heen te zetten, en gewoon op stap te gaan. Eerst nog even douchen, want het is hier toch wat warmer dan thuis ’s nachts. Dan trek ik een korte broek en shirtje aan en vertrek richting de trein/bus. Na de 10 minuten durende busrit stap ik uit bij Macquarie University. OK, waar te beginnen? Ik kan het kaartje wat ik van Jade gekregen heb niet rijmen met wat ik zie, dus begin ik gewoon maar te lopen. Opeens besef ik me dat ik helemaal de verkeerde kant oploop en draai ik me weer om. Na een tijdje zie ik wat gebouwen die meer lijken op universiteitsgebouwen. Eenmaal in mijn gebouw ‘Hearing Hub’ aangekomen, loop ik naar het kantoor van Leslie. Een superaardige, wat dikkere, blonde vrouw die mij gelijk alles uitlegt, voorstelt aan collega’s en een grand tour door het gebouw geeft. Het eerste wat mij opvalt is dat alles zo luxe is. Het gebouw ziet er tip top uit, modern, met een barbecue terras (barbie!) naast m’n kantoor. Geweldig! Ik krijg gelijk een plekje toegewezen waar ik mag zitten aankomende maanden. Helaas was mij nooit verteld dat ik mijn paspoort mee moest nemen op de eerste dag, waardoor ik geen werknemerspas/ID kon krijgen. But, no worries mate! Dat doe je dan toch gewoon morgen? Dus besluit ik dan maar eens een kijkje te nemen op de campus. Ik wil degenen die dit lezen niet jaloers maken, maar het is mooi! Oh, oh, overal gebouwen met allerlei planten eromheen… je hebt zelfs een meer en een ‘botanic route’ die je kan lopen om de verschillende planten te bekijken.. (Oscar ;)). Dat is nog eens iets anders dan de grijze gebouwen op de VU…

Naast de Universiteit zit een shopping mall. Net als de Universiteit, was dit ook nog iets anders dan de Nederlandse shopping centres…ik weet niet wat ik zag! Vier verdiepingen met alles wat je maar kunt bedenken. Noem een winkel, en het was er. Na een uurtje letterlijk te (ver)dwalen in het winkelcentrum, besloot ik wat te eten te halen en maar weer eens op huis aan te gaan. Toen ik dan eindelijk het winkelcentrum wilde verlaten, kwam ik langs… een indoor ice skating hall. Haha! Een glazen koepel, waar je kan schaatsen, met de palmbomen en de damp van de warmte aan de andere kant tegen de ramen. Tja, zoiets had ik dan ook weer niet verwacht. Ik hoorde ook dat er een sportzaal met zwembad was bij de Universiteit.. die moet ik ook maar snel bekijken. Maar voor nu is het tijd om even bij te komen van alle indrukken en misschien wel even het thuisfront te spreken.

11-03-2014
Vandaag is de dag dat ik Bill Thompson en de rest van het lab ga ontmoeten. Ik sta om 7.30 op, om 8.00 heb ik met Yannick afgesproken om te skypen. Alhoewel de verbinding erg slecht was, was het heel fijn om hem even te spreken en te zien. Na het skypen pakte ik al mijn spullen bij elkaar en begon ik aan de tocht naar de universiteit. Het eerste wat ik ging regelen: mijn werknemerspas. Dat was heel goed geregeld; binnen 10 minuten stond ik weer buiten en had ik wifi en mijn werknemerspas waarmee ik het gebouw in kan wanneer de deuren dicht zijn, en boeken lenen in de library.. en nog meer dingen.

Daarna was het tijd om mijn collega’s te ontmoeten die naast mij bij mijn werkplek zaten. Er zit één Nederlands meisje, en een Duits meisje en ze zijn erg gezellig. Er werd mij meteen aangeboden om mee te lunchen, dat is natuurlijk hartstikke leuk! Om kwart voor 11 stond ik bij Bill in zijn kantoor, en stelde hij mij aan iedereen voor. Ook heeft hij chai thee voor mij gemaakt, wat ik nog nooit geproefd had. Tijdens de meeting werd mij gevraagd iets over mijzelf te vertellen; wat ik gedaan had, en wat ik hier hoopte te bereiken. Daarna was het de beurt aan de andere members, die voornamelijk van Aziatische afkomst zijn. Dit hele deel van Sydney zit trouwens vol met Aziaten! Waar Jade woont, is er zelfs een koreaans deel en een chinees deel, en alle winkels die je tegenkomt zijn dan ook van die afkomst, behalve de supermarkt. Maar goed, even terug naar de meeting; zij vertelden allemaal iets over het onderzoek waar ze mee bezig waren (de een beter te verstaan dan de ander) en als laatste vertelde Bill zelf waar hij mee bezig was. Na de meeting moest Bill ervandoor, hij moest nog een beursaanvraag afkrijgen. Wij hebben afgesproken dat hij me wat literatuur stuurt, en ik me ga inlezen over het onderwerp. Donderdag ga ik naar een hoorcollege van Bill, wat ook erg leuk is. De rest van de tijd heb ik wat artikelen gelezen (op het dakterras, in de zon… he wat vervelend) en wat mailtjes verstuurd. Daarna ben ik op de bus naar ‘huis’ gestapt. ‘Can I get a ticket to eastwood station, please?’ waarop de chauffeur zegt: ‘no’. Ik denk, oh shit, hij wil me uit de bus hebben ofzo, en zeg maar ok. ‘Do you really want to pay for this trip while you have to stand all the way?’. En ik reageerde zo verbaasd haha, dat zou in Nederland namelijk nooit gebeuren! Goed, nu ben ik dus ‘thuis’ en dit verhaal aan het schrijven. Straks nog even langs de winkel en morgen weer een nieuwe dag!