3 maanden op de boerderij...en nu?

Drie maanden op de boerderij zijn voorbij gegaan. Drie maanden vol nieuwe ervaringen, nieuwe levenslessen.

Een paar lessen die ik op Wharton Creek op de harde manier heb ondervonden, zijn de volgende:

- Draag altijd een zonnebril
Ik heb ontdekt dat zand in je ogen niet altijd even fijn is. En als er geen wind staat, voorkom je er hoofdpijn mee.
En als er geen zon is, maar je wel een hek aan het verven bent met spuitverf, en de wind jouw richting op staat, bespaart het heel veel stress voor een mogelijk doktersbezoek...gelukkig was de verf net op tijd uit mijn oog, en hoefde het er niet uitgesneden te worden.

- Neem je fotocamera mee, overal waar je heengaat.
Want je zit in de outback, en nu zal je zien dat juist die enige keer dat je niet je camera meehebt je een dingo rond ziet lopen met een slang in zijn bek. Of een emu in de buidel van een kangaroe. Je weet maar nooit!

- Doe zonnebrand op voor je het huis uit gaat.
Die boerenmensen zijn namelijk niet echt een ster als het op communicatie aankomt. Voor je het weet ga je als je met Jack vanaf zijn huis vertrekt in plaats van naar oma's huis, een windmolen repareren in de brandende zon, terwijl het zweet van je rug en benen afdruipt. En nee, ik wil niet zo'n rode verbrande huid krijgen zoals zij hebben.

- Neem je waterfles mee!
Voor je het weet sta je bomen om te zagen, en de afzonderlijke delen met je blote handen in een heftruck te laden. Natuurlijk druipt hier ook het zweet van je lichaam af, en moet je noodgedwongen water van Jack drinken... wat je liever niet wil.

- Hmm, misschien toch maar wel een gordel om in de auto?
De eerste les die je meekrijgt op Wharton Creek, is dat je je gordel niet om hoeft te doen. Anders lachen ze je letterlijk uit, je bent namelijk toch op eigen terrein. Maar voor je het weet, moet je toch hard op de rem staan omdat een kangaroe besluit een zelfmoordpoging te doen. Of besluit je dag in dag uit, dat je misschien toch je sportbeha aan moet doen als je offroad gaat met de auto.

- Manieren aan tafel? Hell no!
Als oma niet op ons wacht met eten, dan ga ik ook niet op haar wachten. En wachten met afruimen totdat iedereen klaar is? Nee joh, ze hebben veel liever dat je het bord onder hun neus vandaan grist terwijl ze de laatste hap in hun mond stoppen. Eerst dacht ik nog dat het een cultuurverschil was, maar nadat we een paar gasten over de vloer hadden heb ik besloten dat het gewoon een tekort aan manieren is.

- Rode bieten kunnen bij elk gerecht.
Vooral bij de lunch, op de tosti bijvoorbeeld. Of op een sandwich. Op bij een quiche. Of gewoon, zo.

- Rode bieten snijdt je niet in blokjes, dat is belachelijk!
Kijk vooral uit voor oma, die begint namelijk spontaan tegen je te schreeuwen.

- Een eerste impressie, blijkt niet altijd te beste.
Want terwijl ik de eerste week dacht dat oma een lief, oud vrouwtje was, bleek ze later eigenlijk een chagrijnige, nogal achterbakse vrouw te zijn...die op sommige momenten wel opeens aardig was. Maar ja, wie verwacht dat nou van een oma? En waar Jack op het eerste gezicht leek op een seriemoordenaar die gespecialiseerd was in het laten verdwijnen van backpackers (uit de film Wolf's creek), bleek hij eigenlijk een hele aardige, soms iets te relaxte, man te zijn. OK, soms klopt de eerste impressie wel, Wendy is en blijft een beest.

Achteraf is de tijd voorbij gevlogen. Maar had je me dit een maand of anderhalf maand geleden gevraagd, dan had ik gezegd dat het lijkt alsof er geen einde aankomt.

Als ik moet beschrijven hoe de drie maanden verlopen zijn, zou ik zeggen met pieken en dalen. We hebben veel leuke dingen gedaan, veel mooie dingen meegemaakt, maar helaas waren er ook diepe dalen.
Toevallig keek ik net naar wat notities die ik heb gemaakt terwijl ik op de boerderij zat, daaruit blijkt dat het soms toch echt wel even moeilijk was. Wat veel mensen namelijk niet beseffen, is dat wij 3 maanden - 88 dagen - lang van 's ochtends vroeg (06:00) tot 's avonds laat (20:00) aan het werk waren. Daarbij waren we constant bezig voor andere mensen, je dacht niet eens aan jezelf - ik keek 's ochtends niet eens in de spiegel voordat ik aan het werk ging. Het moeilijkste was dan ook dat je bijna geen tijd voor jezelf had, aangezien je 's avonds gewoon moe van het werken was en het liefste helemaal niks meer deed. Ook het niet (of weinig) kunnen spreken van vrienden en familie valt toch wel zwaar, zeker omdat je helemaal op jezelf aangewezen bent. Het hielp ook niet mee dat het internet het vaker niet, dan wel deed. Maar gelukkig heb ik twee keer met mijn ouders kunnen bellen. Ondanks de moeilijke tijden, zal ik voornamelijk de leuke en grappige momenten herinneren. Want naast de normale hectiek op een dag, hebben we ook dingen gedaan die misschien niet helemaal de bedoeling waren. Een middagje ertussen uit sneaken met Kerry, om een poolparty in een dam te houden bijvoorbeeld. Maar ook de gewone momenten, werden vaak leuk - voornamelijk omdat Mex er was. We hebben er samen het beste van gemaakt, en stonden regelmatig te dansen terwijl we kookten, te zingen terwijl we de
wortels en aardappels aan het snijden waren en te grinniken om alles wat er om ons heen gebeurde. Ik ben erg blij dat we dit samen hebben mee kunnen maken, en wij elkaar door de moeilijke momenten heen hebben kunnen slepen. Na twee maanden op de farm geweest te zijn, had ik er eigenlijk genoeg van. Maar toen kwam er verlossing in de vorm van drie mannen. Er moest namelijk nogal wat gebeuren aan het huis van oma (vliegennetten voor de ramen, het huis verhogen, etc) en het huis van Jack moest gerenoveerd worden. Dus werd er een team van 3 'mannen' ingeschakeld; Glen de bouwer (44), Luke de timmerman (29), en Max de leerling en het neefje van de baas (16).
Zodra zij arriveerden veranderde er heel veel voor ons! Want gelukkig waren dit wel normale, beschaafde mensen, die ook nog van een goeie grap hielden! In plaats van commentaar op het avondeten, kregen we elke avond te horen hoe lekker we wel niet gekookt hadden, en werd er zelfs ook nog meegeholpen met het afruimen. De aankomende drie weken waren wij 's avonds dus bij de Dongo te vinden, in plaats van in oma's huis. Dit was een hele opluchting, en de laatste weken ging
de tijd dus ook erg snel.

Met Kerry hebben we prachtige tijden beleefd, zij maakte je dag echt gelijk een stuk beter. Wanneer we de koeien in de wei
gingen verplaatsen, bleven we regelmatig langer weg omdat zij op het eind naast je kwam staan met de quad, de motor uitdeed en dan vroeg:
'so, what have you been up to last night?' en dan was het tijd om te praten. Elke dag wist ze wel een lach op ons gezicht te toveren met haar grappen en grollen. Het was dan ook wel lastig om te zien dat zij het moeilijk had dat wij weg gingen, zeker omdat zij eerder moest vertrekken omdat het niet goed ging met haar vader.

Al met al, zal ik het niet een te lang verhaal maken, maar hebben we een paar vrienden voor het leven gemaakt op de boerderij in the middle of nowhere. Dat is iets, wat ik niet had verwacht toen wij daar voor het eerst voet aan wal zette! Het is een 'ervaring of a lifetime' geweest, ik heb een paar levenslessen geleerd, en ik zal alles lang niet vergeten!

En nu na drie maanden, zitten we weer in de drukke bewoonde wereld. Ik en Mex hebben kerst met elkaar gevierd, samen met wat andere vrienden die ik in september had ontmoet toen ik in een hostel zat. We hebben een huisfeestje gehad en hebben met kerst op het strand gezeten. Niet echt het kerstgevoel wat ik gewend ben...
Nu vieren we oud en nieuw nog in Sydney, met uitzicht op de brug en het opera house willen we naar het vuurwerk gaan kijken! En daarna is het tijd voor mijn nieuwe avontuur, eerst Tasmanie (samen met Luke de timmerman), en daarna Nieuw Zeeland met Mex. Daarna is het alweer tijd om naar huis te gaan...al moet ik daar nu nog niet aan denken!

Ik probeer jullie een beetje op de hoogte te houden, maar een blog bijhouden als je aan het reizen bent, is nogal lastig (weet ik
inmiddels uit ervaring). Toch zal ik op facebook wel te volgen zijn, en zal ik regelmatig wel wat foto's plaatsen...om jullie
nog eventjes jaloers te maken met de mooie omgeving waar ik in zit, tot ik weer terug in Nederland ben!